Na terenach Nadleśnictwa Konin znajduje się 5 rezerwatów przyrody:

Bieniszew, Mielno,Pustelnik, Sokółki i Złota Góra.

Rezerwat „Bieniszew"

Ustanowiony Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobow Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 czerwca 1996 roku w sprawie uznania za rezerwat przyrody, opublikowanym w Monitorze Polskim nr 39 z 1996 r., poz. 385.

W skład rezerwatu wchodzą oddziały 100, 101, 102, 117, 118 i 119, leśnictwo Bieniszew, obręb Kazimierz Biskupi, na łącznej powierzchni 144,10 ha.

Rezerwat nie posiada otuliny – funkcję tę spełnia od strony wschodniej rezerwat Pustelnik.

Celem ochrony rezerwatu jest utrzymanie i zabezpieczenie naturalnych procesów przyrodniczych w ekosystemach leśnych i nieleśnych oraz częściowe wspomaganie procesów regeneracyjnych w zbiorowiskach leśnych zniekształconych dawną gospodarką leśną.

Panujące tu drzewostany (głownie dębu bezszypułkowego) porastają najbardziej zróżnicowany pod względem rzeźby terenu fragment kompleksu bieniszewskiego.

W runie występują gatunki chronione m.in. lilia złotogłow, wawrzynek wilczełyko.

Najciekawszym gatunkiem jest rzadki relikt glacjalny – brzoza niska Betula humilis.

W części południowej znajduje się kilka jeziorek śródleśnych i stawów, w tym jezioro Wściekłe, w pobliżu, którego występuje fragment łęgu olszowego ze starymi olszami, który na skutek ogólnego przesuszenia całego terenu ewoluuje w kierunku grądu.

Rezerwat „Mielno"

Rezerwat został ustanowiony Zarządzeniem nr 513 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 28 września 1957 roku, opublikowanym w Monitorze Polskim nr 85 z 1957 r., poz. 513.

Rezerwat obejmuje jezioro Mielno wraz z otaczającym je lasem i łąkami

W skład rezerwatu wchodzą oddziały 111, 112, 113 oraz 114, leśnictwo Bieniszew, obręb Kazimierz

Biskupi, na łącznej powierzchni 94,43 ha.

Rezerwat nie posiada otuliny – funkcję tę spełniają sąsiadujące rezerwaty – Sokółki i Pustelnik.

Rezerwat utworzono w celu ochrony lęgowego ptactwa wodnego i błotnego.

Charakteryzuje go specyficzny mikroklimat. W rezerwacie przeważają gleby bagienne i wody otwarte. Z uwagi na niski poziom wody w jeziorze cały obszar można traktować jako podmokły. Od strony zachodniej i południowej otoczony jest zalesionymi wzgórzami. W najbliższym jego sąsiedztwie znajdują się mniejsze jeziora: Wściekłe, Skąpe i Głodowskie połączone ze sobą systemem rowów. Duże wahania w poziomie wody przyczyniają się do zakłóceń stanu populacji awifauny występującej na terenie rezerwatu. Polegają one na opuszczaniu miejsc gniazdowania przez ptaki.

Na szczególną uwagę zasługuje historyczne występowanie reliktu glacjalnego – brzozy niskiej (Betula humilis). W ostatnich badaniach flory rezerwatu stwierdzono brak brzozy niskiej.

Wśród gatunków chronionych można tu spotkać m.in. takie gatunki jak: wawrzynek wilczełyko, goździk pyszny, kruszczyk błotny, listera jajowata, kukułka krwista.

Na terenie rezerwatu Mielno stwierdzono występowanie 69 gatunków ptaków (57 gatunków lęgowych, 12 gatunków zalatujących).

Obecnie najciekawszym zjawiskiem w rezerwacie jest postępujący proces wypłycania (lądowienia) jeziora i naturalna sukcesja zbiorowisk roślinnych w jego obrębie w kierunku torfowiska przez takie gatunki jak: osoka aloesowata i żabiściek pływający.

Rezerwat „Pustelnik"

Został ustanowiony Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 25 lipca 1997 roku, opublikowanym w Monitorze Polskim nr 56 z dnia 8 września 1997 roku pod pozycją 545.

W skład rezerwatu weszły oddziały 115, 116 oraz 132 a, c, d, i, j, k, l, m, n, o, p, r, s, t,w, x, y, z, ax, bx, cx, dx, fx, d, ~a, ~b, ~c, ~d, ~f, ~g, ~h, ~i, ~j, ~k, ~l leśnictwo Bieniszew, obręb Kazimierz Biskupi, na łącznej powierzchni 94,21 ha.

Rezerwat nie posiada otuliny – funkcję tę spełniają sąsiadujące rezerwaty – Bieniszew od zachodu oraz Sokółki i Mielno od strony wschodniej.

Celem ochrony jest zachowanie warunków przebiegu naturalnych procesów przyrodniczych w ekosystemach leśnych ze szczególnym uwzględnieniem łęgu jesionowego z jarzmianką. Podstawowym przedmiotem ochrony jest zbliżony do naturalnego fragment lasów łęgowych i grądowych. Występują tu fitocenozy rzadkiego w Wielkopolsce łęgu jarzmiankowo-jesionowego (Astrantio-Fraxinetum), grądu środkowoeuropejskiego (Galio silvatici-carpinetum) oraz zbiorowiska z brzozą omszoną (Betula pubescens).

Runo rezerwatu jest bardzo bogate. Można spotkać w nim następujące gatunki: jarzmianka większa, licznie występująca lilia złotogłów, szczyr trwały, wawrzynek wilczełyko, dzwonek pokrzywolistny, miodunka ćma, jaskier kosmaty, kokoryczka wielokwiatowa, kopytnik pospolity, gajowiec żółty, marzanka wonna, perłówka zwisła, przylaszczka pospolita, kalina koralowa, kruszyna pospolita, konwalia majowa, grążel żółty, grzybienie białe, porzeczka czarna, bluszcz pospolity.

Rezerwat obejmuje rożne elementy krajobrazu, przyrody i kultury. Stanowi mozaikę lasów, śródleśnych jezior i polan. Na szczycie wzgórza Sowia Góra (117 m n.p.m.) znajduje się klasztor oo. kamedułów i pustelnia powstała w 1663 r.

Teren rezerwatu ma urozmaiconą rzeźbę, z licznymi zagłębieniami wypełnionymi mokradłami z okresowo stagnującą wodą i wodami niewielkich jeziorek, z których największe jest jezioro Skąpe.

Rezerwat „Sokółki"

Utworzono w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych zbiorowisk łęgów jesionowo-olszowych, jarzmiankowo-jesionowych oraz grądu środkowoeuropejskiego.

Rezerwat został ustanowiony Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 czerwca 1996 roku w sprawie uznania rezerwatu przyrody, opublikowanym w Monitorze Polskim nr 42 z dnia 11 lipca 1996 roku pod pozycją 412.

Obiekt ten jest położony na południowo-wschodnim obrzeżu dawnej Puszczy Bieniszewskiej.

W skład rezerwatu weszły oddziały: 109m, n, ~d 110a, b, c, ~b, ~c, 127a, b, c, d, f, g, h, i, ~a, ~b, ~c, 128 a, b, c, d, ~a, ~b, ~c, ~d, 129a, b, c, d, ~a, ~b, ~c, ~d, 130a, b, c, d, f, g, ~a, ~b, ~c, 131a, b, c, d, f, g, h, i, ~a, ~b, 143a, ~a, ~b, ~c, ~d, ~f, ~g, 144a, b, ~a, ~b, ~c, 145a, b, c, ~a, ~b, ~c, 146a, ~a, ~b, ~c leśnictwo Bieniszew, obręb Kazimierz Biskupi, na łącznej powierzchni 238,92 ha.

Rezerwat nie posiada otuliny – funkcję tę spełniają sąsiadujące rezerwaty – Mielno i Pustelnik.

Dominujące fitocenozy to Galio silvatici-Carpinetum (grąd środkowoeuropejski) oraz łęgi: jesionowo-olszowy i jarzmiankowo-jesionowy. Lasy te charakteryzują się dobrze wykształconym podszytem (grab, klon, buk) i dość bogatym runem. W warstwie tej stwierdzono następujące, rzadkie i chronione gatunki: lilia złotogłów i wawrzynek wilczełyko.

Rezerwat „Złota Góra"

Rezerwat Złota Góra został ustanowiony Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 czerwca 1996 roku w sprawie uznania za rezerwat przyrody, opublikowanym w Monitorze Polskim nr 42 z dnia 11 lipca 1996 roku pod pozycją 416.

Celem ochrony jest zachowanie − w stanie niezmienionym − ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych wzniesienia Złota Góra – 191 m n.p.m, porośniętego lasem mieszanym oraz kwaśną dąbrową na granicy jej zasięgu.

Rezerwat nie posiada otuliny.

W skład rezerwatu wchodzą oddziały 293a-d, 294, 295, 296, 302 leśnictwo Brzeźno, obręb Konin na łącznej powierzchni 121,14 ha.

Drzewostany rezerwatu tworzy dąb bezszypułkowy oraz sosna zwyczajna, sosna czarna i brzoza. Występują tu zbiorowiska acidofilnej dąbrowy trzcinnikowej Calamagrostio arundinaceae-Quercetum, świetlistej dąbrowy Potentillo albae-Quercetum oraz grądu środkowoeuropejskiego Galio sylvatici-Carpinetum.

W runie o charakterze trawiastym dominuje kostrzewa owcza, z innych gatunków występują: mietlica pospolita, pszeniec łąkowy, turzyca pigułkowa, śmiałek pogięty i przetacznik leśny.